Er is een leven buiten de kerk

Het afscheid nadert, dus is het tijd voor een terugblik voor dominee Meinte van Diggelen. Iets wat hij zelf niet veel doet. “Ik analyseer wel alles. Echt terugkijken doe ik eigenlijk niet.” Voor deze gelegenheid heeft hij het toch gedaan.

“Die vraag komt telkens terug,” antwoordt hij op de vraag waarom hij Theologie ging studeren. “Ik verzin elke keer een ander antwoord.” Deze keer luidde het antwoord als volgt: “Ik kijk wel wat ik erna ga doen. Toen kon dat nog” voegt hij er lachend aan toe. “Vooral het culturele onderdeel van de studie trok me aan. Ik ben uiteindelijk toch in een kerk gaan werken, omdat ik wilde kijken hoe dat was. Toen ben ik er in blijven hangen, ook een beetje uit luiheid. Maar ik heb geen spijt.”

“Ik begon in een klein dorp, Molkwerum. Iedereen was erg open en loyaal tegenover een beginnend dominee. Dat was prettig.” In Goes, waar hij daarna dominee was, was het meer experimenteren. “Of pionieren, zoals dat nu heet. Dat vond ik het plezierigst. Het was een kleine groep met verschillende mensen. We hadden geen eigen gebouw of veel bezittingen. Dat was fijn, dan hoefden we ons daar ook geen zorgen over te maken. De kerk daar stond midden in de samenleving. Je kwam daar sneller in contact met bijvoorbeeld daklozen. Hier in Apeldoorn is dat moeilijker. Ze zijn er wel, maar meer verborgen.”

In Apeldoorn is hij nu 23 jaar predikant, naar eigen zeggen in drie verschillende gemeenten. Begonnen in Open Huis, samengegaan met Kruispunt en nu met Bolwerk en Julianakerk. “Het samenvoegen van groepen is altijd lastig. Je moet veel geduld hebben.” Natuurlijk zijn er ook leuke momenten geweest. “Ik heb me op mijn plek gevoeld hier, zeker in het contact met mensen. Iemand zei eens dat ik altijd een licht ironische toon heb. Dat klopt ook wel. Niet dat ik het ironisch bedoel, maar ik kan me ook voelen als iemand die toekijkt, die buiten de groep staat. Dan moet ik soms lachen om hoe de dingen gaan. Dat is niet negatief, het is goed om om jezelf te lachen.”

Dan komt de onvermijdelijke vraag: en nu? In oktober verhuist hij naar Zwolle. “Mijn vrouw Ineke is altijd met mij meegegaan, dus nu mag zij het zeggen. Wie mij lief heeft, volgt mij! En ik wil eens in een echte stad wonen.” Er wordt daar al op hem gerekend. “Een vriend van me is actief in een kerk daar en zei: ik heb je al ingeroosterd. Maar er is ook een leven buiten de kerk, misschien moet ik dat maar doen.”

Jeanine van Brummen